Aan al het moois komt een einde

20 oktober 2017 - Nootdorp, Nederland

Ja ja…we zijn er weer!

De laatste weken op Aruba zijn voorbij gevlogen.

Het afscheid was moeilijk. Er is de laatste dagen veel geknuffeld. Ik ben enorm verwend met uitstapjes, etentjes en cadeautjes. Ik voelde me erg geliefd.  En nog steeds… Ouders die mij appen en kinderen die door mijn hoofd blijven spoken.

Ik ben een dankbaar mens, want wat was dit een mooie ervaring! Ik heb kunnen bijdragen aan de revalidatie van zoveel kinderen en alle kinderen aan het lachen gekregen. De resultaten van de behandelingen ben ik trots op. Mijn doel voor deze periode was: alles geven wat ik als kinderfysiotherapeut te bieden had. En dat heb ik gedaan. Met heel veel liefde…

Tegen de ouders en de kinderen zei ik ‘ayo, tot de volgende keer’. Want wie mij goed kent, weet dat ik afscheid nemen ontzettend moeilijk vind. En die volgende keer… Ja, ik hoop echt dat ik ze allemaal weer een keertje zal zien. Wat een bijzondere families!

Na 3 maanden op Aruba te hebben gewoond, waren er ook vrienden en familieleden waar ik afscheid van moest nemen.  Op de dag van vertrek maakte ik nog een rondje langs hen en nam ik nog een laatste duik in zee op het strand van Eagle beach (waar ik zowat woonde de laatste tijd).

Het wegrijden bij ons huis nadat ik de sleutels had afgegeven en wij werden uitgezwaaid, voelde heel raar. Met een knoop in mijn maag en na een paar keer diep zuchten, zei ik in gedachte: tot snel lieve mensen en tot snel geliefd eiland!!

Het is enorm wennen in Nederland. In eerste instantie was ik superblij om iedereen weer te zien. Mijn ouders, mijn man, mijn broer, mijn schoonzus, m’n schoonfamilie en vrienden… maar bovenal: mijn kersverse nichtje Fay! Ik ben zonder twijfel de allertrotste tante!!

Na 3 dagen kwam het gemis… Het gemis van ‘mijn’ eiland. Ik voel me een Surinaams-Nederlandse Arubaan. Ik weet niet meer onder welke vlag ik mijzelf moet plaatsen…

Ik zeg op straat nog steeds gedag, ook al kijken de meeste Nederlanders je aan alsof je achterlijk bent.Marjon, een Nederlandse Arubaan, adviseerde mij om er gewoon mee door te gaan. De vriendelijke ik te zijn en het goede voorbeeld te geven… En ik moet zeggen, het werkt!! De afgelopen week hebben er meerdere mensen mij gedag gezegd op straat (ook buiten het dorp waar ik woon, waar het nog enigszins normaal is om naar de medemens om te kijken).

Alhoewel ik het werk hier weer leuk vind en weer fluitend op het werk rondloop, moet ik wel heel erg wennen. Ik heb vooral moeite met mijn behandelingen (incl. administratietijd) te beperken tot 30 minuten. Dat heeft, in tegenstelling tot de vooroordelen van mensen die niet op een eiland hebben gewoond, niets te maken met de laxheid/relaxedheid (of luiheid) van het eilandse leven. De mensen werken daar ook gewoon hard.

Op Aruba had ik de kans om mijn aandacht volledig te richten op de zorg van de kinderen. Ik kon de tijd nemen die nodig was, had geen zorgverzekeraar in mijn nek hijgen en geen wachtkamer die volstroomde. Als een bezorgde ouder nog wat wilde vragen, kon ik de tijd nemen om de zorgen weg te nemen en de ouders een luisterend oor te bieden. Ik hoefde niet op de klok te kijken of gesprekken te onderbreken. Ik hoefde niet tijdens het gedag zeggen alvast het speelgoed op te ruimen, zodat het kind dat een prikkelarme omgeving nodig heeft op tijd binnen kon komen. Ik kon doen waar ik voor geleerd heb en waar ik goed in ben: kinderen helpen!

Het positieve aan het werken in Nederland: Er is zorg mogelijk voor iedereen, ik heb een volledig uitgeruste praktijkruimte en goed contact met andere zorgverleners. Het tijdsgebrek en de grote administratieve last wordt dus gecompenseerd met luxe!

Ik hoop dat die luxe weer gaat wennen en dat er een dag komt dat ik het weer volledig zal waarderen.

De afgelopen weken heb ik 4 setjes kleding aangehad en de rest in mijn kast nauwelijks aangeraakt. Als je 3 maanden leeft uit een koffer, is het wennen om ineens zoveel spullen te hebben. Er is dan ook al een grote opruiming in huis geweest onder het mom van ‘3 maanden niet gemist=niet nodig’.

Waar ik trouwens, heel burgerlijk, erg van heb genoten bij terugkomst is boodschappen doen. De prijzen…vergeleken met Aruba lijkt het wel gratis! ‘19ct voor een prei?! Ik neem er 2!’

Alles in Nederland is ontzettend goed georganiseerd. Het verkeer bijvoorbeeld. Iedereen blijft over het algemeen gewoon netjes op zijn/haar eigen rijbaan. Op Aruba moest je regelmatig uitwijken voor een tegenligger die het midden van de weg gebruikte! Prettig, maar ik mis de actie nu een beetje haha. Ik dacht vantevoren dat ik er hier weer aan moeten wennen dat rechts voorang heeft op een T-splitsing (en niet zoals op Aruba de kop van de T), maar tot nu toe staat het overal waar ik kom aangegeven met haaientanden of staat er gewoon een stoplicht op rood. Het schakelen was wel weer even wennen na 3 maanden automaat te hebben gereden. De auto deed zo gek toen ik niet terugschakelde bij een rotonde!

Waar ik me vooraf lichtelijk zorgen over maakte is de temperatuur. Die valt mij gelukkig mee! De eerste dagen liep ik bibberend over straat en stond de verwarming op standje Aruba, maar m’n lichaam is snel gewend geraakt (ook aan het beknellende gevoel van een skinny jeans). Al begrijp ik nog steeds niet de Nederlander die bij 1 zonnestraaltje in korte broek rondloopt… Laat staan de mensen die hier op het strand gaan liggen. Ben je niet goed!?

Ik doe mijn best om alles om mij heen weer te waarderen, maar ik zal heel eerlijk zeggen..Dat valt niet mee. Als je gezond bent en je lievelingsmensen bij je hebt, is op Aruba in mijn optiek alles beter!

Als familiemens en iemand met vrienden die als familie voelen, is wonen op Aruba nu voor mij geen optie. Dus ik ga een beetje Aruba naar Nederland halen.

Binnenkort krijgt mijn hangmat een plekje in huis, worden de stookkosten een stukje hoger en ruikt het huis naar zelfgebakken pastechi. Ik blijf vrolijk iedereen gedag zeggen en plan geen 5 afspraken op 1 dag. En het belangrijkste: ik geniet van het leven (met mijn lievelingsmensen)!

Wat ik niet naar Nederland kan halen en wat ik heel erg mis zijn de mensen. De openheid van Arubanen en de gemeende interesse…Daar kunnen we hier echt wat van leren. Hoe vaak wordt er niet gevraagd hoe het met je gaat, zonder dat mensen het echte antwoorde willen horen? Het is in veel gevallen een beleefdheidsvraag, maar geen oprechte interesse. Ik was me hier voor vertrek al van bewust, maar nu stoort het me echt. Als ik aan je vraag hoe het met je gaat, mag je er vanuit gaan dat ik oprecht geïnteresseerd ben. Wil je echt weten hoe het met me gaat, stel me dan de vraag. Heb je eigenlijk geen interesse in het antwoord, zeg me dan alleen gedag. Ik zal het je niet kwalijk nemen…

Lieve mensen die mij in dit avontuur hebben gevolgd en gesteund: Masha danki! Een aantal mensen reageerden op mijn blogs, maar bij terugkomst bleken er veel meer mensen het te hebben gelezen. Superleuk! Het was een waanzinnige, vruchtbare en leerzame tijd. Ik ben mijn werkgevers dankbaar dat zij hebben meegewerkt aan het verlof. Ik hou nog meer dan ooit van mijn familie en vrienden die het hier met z’n alle draaiende hebben gehouden. Ik had dit voor geen goud willen missen!!

Aruba, mi stima bo! 

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

7 Reacties

  1. Mariska:
    20 oktober 2017
    Lieve Marissa, wat ben jij een leuk en mooi mens! Door je blogs heb ik je voor mijn gevoel echt een beter leren kennen. Dank je wel!! Jouw lievelingsmensen boffen maar met jou! Veel liefs, Mariska.
  2. Marissa Lake:
    20 oktober 2017
    Ah wat lief van je Mariska! Fijn om jou als collega te hebben! En heel leuk om jouw reacties te lezen!! :D
  3. Marjon:
    20 oktober 2017
    Lieve Marissa, ach ik zie jullie nog zo wegrijden bij jullie huis... wat hebben wij geboft met jou. Ik brn heel erg dankbaar dat we jou hebben leren kennen en voor al je aandacht, inzet en nieuwe stappen die onze kinderen gezet hebben. Ayo en we menen het. Sunchi e brasa, Marjon xxx
  4. Natalie:
    20 oktober 2017
    Lieve Marissa,
    Wat een prachtige stuk. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Niet alleen omdat ik als Arubaanse dat gevoel zo erg mis en mijn eigen afscheid zo kan herinneren, maar ook omdat jij zo liefdevol met de mensen omging. Je bent een lieve meid met een groot hart. Sunchi i brasa.
  5. Renate:
    20 oktober 2017
    Je bent een topper lieverd! ❤❤
  6. Marissa Lake:
    20 oktober 2017
    Lieve Marjon,
    Ik ben niet gauw sprakeloos... Maar het is je even gelukt!
    Bedankt voor alles. Jullie hebben mij heel warm ontvangen en laten zien wat grenzeloze liefde voor je kinderen betekent!
    Hele dikke brasa voor jullie allen!! xx
  7. Lucille:
    22 oktober 2017
    Wat ben je toch een heerlijk mens. Zou zo Mn dochter kunnen zijn.
    Kan je toevallig goed met haar opschieten😁. Ik herken alles wat je zegt dushi.
    Welcome back suriarubiano❤️